Een arts of behandelaar heeft beroepsgeheimhouding.

Maar iemand die b.v. een uitkering ontvangt kan door een keuringsbedrijf worden gevraagt om een papier te ondertekenen waarin betr. toestemming geeft tot het vrijgeving van medische gevens.

Dat hoeft betr. niet te ondertekenen. Maar dan werkt iemand niet mee en verliest de uitkering. Dus er is keuze vrijheid. Evenals een slachtoffer van overval de keuze heeft te kiezen tussen zijn geld of zijn leven.

Maar kan een persoon de arts of behandelaar contractueel als voorwaarde stellen of een ondertekende opdracht geven, dat de arts of behandelaar nooit of te nimmer

een woord loslaat over betr. en gegevens, met name als er een door betr. ondertekend verzoek tot vrijgeving van medische gegevens binnenkomt?

Zoiets van, ik stop nu met roken, ik geef jouw mijn sigaretten, en ook als ik er later zelf om vraag of door derden om laat vragen, dan mag je ze niet geven. ! ?

En kan betr. zich dan beroepen op het feit dat hij heeft meegewerkt maar een eerdere beslissing niet ongedaan kan maken? En kan de arts zich dan beroepen

op de eerste opdracht door betr.?

Ik vindt dat het beroepsgeheim in de praktijk weinig voorsteld. Vandaar dat ik een betere wettelijke bescherming noodzakelijk acht.

Is het eigenlijk niet een schande dat artsen uberhaupt aan dergelijke praktijken meewerken?

Ik vindt dat ze gewoon ter aller tijden moeten weigeren om gegevens van patienten aan derden af te staan, totdat ze werkelijk wettelijk gedwongen worden om die gegevens af te staan. En dan nog zouden ze m.i. nog tot uiterste moeten gaan om prive gegevens te beschermen.

Wat is de vertrouwensrelatie anders waard? Niets. Toch?